Św. Brat Albert     

 “Po co się niepokoić, wszak Bóg w nas, a my w Nim, a poza tym wszystko takie mało znaczące.”

Artysta, malarz, wrażliwy na nędze człowieka, prawdziwy przyjaciel Pana Boga w ubogich.

Adam Chmielowski urodził się 20 sierpnia 1845 roku w Igołomii pod Krakowem. Bardzo wcześnie został osierocony, a jego wychowaniem zajęła się rodzina. Uczył się w Petersburgu, a następnie w Warszawie. Brał udział w powstaniu styczniowym i podczas walki został ranny. Dostał się do niewoli rosyjskiej, gdzie w bardzo prymitywnych warunkach, bez znieczulenia amputowano mu nogę. Dzięki interwencji rodziny został zwolniony z więzienia. Następnie Adam Chmielowski udał się do Paryża, gdzie odbył studia malarskie. Studiował też inżynierię w Gandawie. Studia malarskie kontynuował w Monachium. W każdym środowisku dawał świadectwo wielkiego przywiązania do wiary chrześcijańskiej, a jego silna osobowość wywierała duży wpływ na otoczenie. Powrócił do kraju, gdzie zaczął poszukiwać nowego ideału życia, czego wyrazem stało się jego malarstwo. W 1880 roku nastąpił duchowy zwrot w jego życiu. Będąc w pełni sił twórczych porzucił malarstwo i liczne kontakty towarzyskie i mając 35 lat wstąpił do nowicjatu jezuitów w Starej Wsi z zamiarem pozostania bratem zakonnym. Po pół roku, w stanie silnej depresji, opuścił nowicjat uznając swoją ogromną słabość i nieumiejętność ucieczki od tego świata. Leczył się w zakładzie dla nerwowo chorych, a następnie przebywał u swojego brata na Podolu, gdzie w atmosferze spokoju i miłości powrócił całkowicie do równowagi psychicznej. Zafascynowała go duchowość św. Franciszka z Asyżu. Przeniósł się do Krakowa i zatrzymał się przy klasztorze kapucynów. Pieniędzmi ze sprzedaży swoich obrazów wspomagał najbiedniejszych. Jego pracownia malarska stała się przytuliskiem. Tutaj zajmował się nędzarzami i bezdomnymi, widząc w ich twarzach sponiewierane oblicze Chrystusa. Po raz kolejny zrezygnował z kariery i objął zarząd ogrzewalni dla bezdomnych. Przeniósł się tam na stałe, aby aby mieszkając wśród biedoty, pomagać im w dźwiganiu się z nędzy nie tylko materialnej, ale i moralnej. Dnia 25 sierpnia 1887 roku Adam Chmielowski przywdział szary habit tercjarski i przyjął imię Brat Albert. Tak zrodziło się nowe zgromadzenie Albertynów. Przeniósł się tam na stałe, aby aby mieszkając wśród biedoty, pomagać im w dźwiganiu się z nędzy nie tylko materialnej, ale i moralnej.

Albert był człowiekiem rozmodlonym, pokutnikiem. Odznaczał się heroiczną miłością bliźniego, dzieląc los z najuboższymi i pragnąc przywrócić im godność. Pomimo swego kalectwa wiele podróżował, zakładał nowe przytuliska, sierocińce dla dzieci i młodzieży, domy dla starców i nieuleczalnie chorych oraz tzw. kuchnie ludowe. Przykładem swego życia Brat Albert uczył współbraci i współsiostry, że trzeba być „dobrym jak chleb”. Zalecał też przestrzeganie krańcowego ubóstwa, które od wielu lat było również jego udziałem. Zmarł w opinii świętości, wyniszczony ciężką chorobą i trudami życia w przytułku, który założył dla mężczyzn w Krakowie.

Błogosławiony Pier Giorgio Michalangelo Frassati

 „Prawdziwe dobro czyni się niepostrzeżenie, powoli, codziennie, w zwykłych sprawach.”

Młody, energiczny, radosny, w pełni oddany Bogu i bliźniemu – Boży szaleniec.

Urodził się w Turynie 6 kwietnia 1901 roku. Był dzieckiem dziennikarza i polityka oraz zdolnej malarki, wzrastał w atmosferze elitarności, zamożności i ambicji narodowych. W domu brakowało tego co najważniejsze – rodzinnego ciepła. Małżeństwo rodziców trzymała przede wszystkim opinia środowiska i dobro dzieci. Rodzice Pier Giorgia wychowywali swoje dzieci metodami spartańskimi. Dzieci były uczone od wczesnych lat posłuszeństwa i dyscypliny, Pomimo surowości rodziców Pier Giorgio był najbardziej oddanym i posłusznym dzieckiem, szczególnie dla matki. Uwielbiał pomagać biednym, a był przy tym pomysłowy, energiczny i uparty.

Uczył się pilnie, ale nie odznaczał się większymi zdolnościami – nauka nie szła mu łatwo. Chciał ewangelizować młodzież i robotników. Dlatego też wybrał studia inżynierii górniczej na Królewskiej Politechnice w Turynie. Studia wymagały od niego dużego wysiłku, ale nie rezygnował z nich. Studiował sumiennie i nie ulegał pokusie ułatwiania sobie czegokolwiek przez znajomości jakie miała jego rodzina. Podczas studiów włączył się całą duszą w działalność społeczną i polityczną. Pociągał za sobą rówieśników swoim wdziękiem, urodą, wesołością i energią.Przyjaciele Pier Giorgia również postrzegali go jako dobrego, miłosiernego, stale pomagającego ubogim chłopaka. Pier Giorgio kochał góry, w każdej wolnej chwili wybierał się na narty albo wspinaczkę. Zawsze dbał o to by zdążyć na codzienną Eucharystię z czego nie zawsze byli zachwyceni jego przyjaciele, gdyż wymagało to bardzo wczesnego wstawania albo dodatkowych kilometrów marszu. Jednak Pier Giorgio był nieugięty – Bóg dla niego był zawsze na pierwszym miejscu.

Pier Giorgio zmarł bardzo młodo mając zaledwie 24 lata z powodu choroby Heinego – Medina. Proces beatyfikacyjny Piotra Jerzego rozpoczął się właściwie w dniu jego pogrzebu, kiedy to na ulicach Turynu pojawił się tłum ludzi pragnących towarzyszyć mu w tej ostatniej drodze – przyjaciół, kolegów, ubogich, członków organizacji, duchowieństwa. Pier Giorgio Frassati pokazał, jak przeżyć młodość z całym jej bogactwem i pięknem. Tak naprawdę niczym się nie różnił od rówieśników, zdawał sobie sprawę ze swoich wad i niedociągnięć. Jednak jego życie było przepełnione obecnością Boga. Pomimo wielu trudności nieustannie wspinał się w górę. Pokazał, że świętość może być roześmiana, żyjąca pełnią sił które ofiarowuje ubogim i potrzebującym.

Święci Piotr i Paweł

Święty Piotr           

“Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”

Galilejczyk, rybak, syn Jony, mąż – zwykły człowiek? Nic bardziej mylnego.

To właśnie on – Szymon (bo takie było jego pierwotne imię) został powołany przez Chrystusa, gdy wraz ze swoim bratem łowił ryby. Bez lęku i bez zawahania natychmiast odpowiedział Jezusowi na wezwanie. Zostawił swoje dotychczasowe życie i poszedł za Nim. Ze względu na swoją charyzmę i pewność siebie został wyróżniony przez Jezusa, stał się głową wszystkich apostołów, zastępcą Chrystusa na ziemi, skałą, na której został zbudowany Jezusowy Kościół. To on wyznał, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga. Pomimo, że Piotr w chwili kryzysu wyparł się trzykrotnie Jezusa, nic nie stanęło na przeszkodzie by została powierzona mu władza kluczy: „Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr (czyli skała), i na tej skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16, 18-19).

Piotr po wniebowstąpieniu Jezusa stanął na czele Kościoła. Dotknęły go liczne prześladowania i poniósł śmierć na krzyżu głową w dół. Do kanonu ksiąg Pisma Świętego zostały włączone dwa listy, których autorstwo przypisuje się św. Piotrowi.

Święty Paweł        

“Wszystko mogę w tym, który mnie umacnia”

Szaweł z Tarsu – faryzeusz, człowiek wykształcony. Był zaciekłym prześladowcą chrześcijan, obrońcą Prawa Mojżeszowego. Spotkanie św. Pawła z Jezusem Zmartwychwstałym w drodze do Damaszku całkowicie odmieniło jego życie. Od tego momentu stał się Jego wiernym wyznawcą i głosicielem Dobrej Nowiny. Z całkowitym oddaniem realizował swoje powołanie poprzez ewangelizację pogan. Odbył cztery wielkie podróże misyjne, które objęły Syrię, Grecję, Macedonię, Azję Mniejszą, Italię i prawdopodobnie Hiszpanię, został nazwany Apostołem Narodów. Był prześladowany przez Żydów i pogan lecz nigdy nie zniechęcił się, bo jego jedyną siłą był Chrystus. Ze względu na swoją wiarę został ścięty mieczem.

Św. Paweł jest autorem 13 listów do gmin chrześcijańskim włączonych do kanonu pism Nowego Testamentu.

Św. Piotr i św. Paweł – zupełnie różne osobowości, a połączyła ich miłość i poświęcenie dla Chrystusa. Oboje stali się fundamentem Kościoła w Rzymie i tam też ponieśli męczeńską śmierć dla Chrystusa.
Wspomnienie Świętych obchodzone jest 29 czerwca.

Św. Filip Neri        

“ Szczęśliwi jesteście, wy młodzi, macie tyle czasu na czynienie dobra”

Niezwykły święty, doradca papieży, Apostoł Rzymu, jeden z największych mistyków szesnastowiecznego Rzymu, często oceniany jako dziwak i wesołek.

Urodził się w 1515 roku we Florencji, apostoł świecki, potem kapłan, założyciel Zakonu Księży Filipinów, zmarł w 1595 roku w Rzymie.

W okresie studiów prowadził intensywne życie modlitwy, które spontanicznie rozbudziło w Nim ducha apostolskiego. Jako student odwiedzał szpitale, pomagał chorym i zniedołężniałym ludziom. Czuł się potrzebny dla nędzarzy ciała i ducha.

Przerwał studia, aby cały swój czas poświęcić chorym i opowiadać im o miłości i Miłosierdziu Bożym. Rozszerzył swoje apostolstwo na ulice i place, do warsztatów rzemieślniczych i składów handlowych. Lecz przez swoją aktywną służbę stał się też przedmiotem drwin, a jego słowa często odnosiły przeciwny skutek, ale tylko chwilowo. Święty upór i wiara w ostateczne zwycięstwo łaski zawsze pokonywały zniechęcenie i gorycz porażki. W wieku 36 lat przyjął święcenia kapłańskie – odtąd mógł posługiwać innym także w sprawowaniu Eucharystii i poprzez sakrament pokuty.

Był niezwykle zatroskany o każdego człowieka – chciał wszystkich nauczyć służby, korzystania z życia i radości. Mając na uwadze szczególnie młodzież, założył Oratorium – miejsce, w którym organizowane były wspólne rozrywki, pogłębiana wiedza religijna, kształtowane życie wewnętrzne i rozbudzany duch apostolstwa.

Święty Filip nie był świętym „poważnym” – można go nazwać prorokiem radości: w Oratorium organizował przedstawienia teatralne, podkreślał rolę muzyki w modlitwie (to on dał początek formie muzycznej zwanej oratorium) i radości w codziennym życiu: «Wesołość umacnia serce; pomaga nam trwać w świętym życiu; a więc słudzy Boga zawsze muszą być w dobrym nastroju». Niezwykła radość Filipa była owocem obecności Ducha Świętego w nim.

Pomimo tak wielkich darów, miał świadomość własnej niewystarczalności, pojawiających się w życiu trudności i wątpliwości, wołał więc: Jeżeli mi nie pomożesz, upadnę, jestem zgubiony, mój Jezu!

Jego drogę do świętości można więc nazwać drogą radości i pokory – tą drogę chce również pokazywać każdej i każdemu z nas!

REGULAMIN WYDARZENIA